U hebt geen beproeving te doorstaan die niet voor mensen te dragen is. U kunt op God vertrouwen; Hij zal niet toelaten dat u boven uw krachten beproefd wordt. En wanneer u beproefd wordt, zal hij ook voor uitkomst zorgen zodat u de beproeving doorstaat.

Nu, gaat het hier wel over beproevingen, ik denk dat je het breed mag opvatten. En dat is ook mijn ervaring, anders zat ik hier niet meer. God draagt ons door alles heen!

Nu we het toch over de Bijbel hebben, ook in de Bijbel staat iets over de mieren, blijkbaar was de Spreukendichter ook gefascineerd door deze interessante beestjes.

“De mieren – zij zijn zwak, toch leggen ze voor de hele winter een voorraad aan;”  Spreuken 30:25
“Kijk naar de mier, luiaard, volg haar doen en laten, dan zul je wijs worden.”  Spreuken 6

Nu, dat is duidelijke taal. Nu was ik niet bepaald lui, maar toch keek ik naar de mieren, en of ik er wijzer door ben geworden is de vraag.
In Nederland heb je meestal alleen buiten “last” van mieren of als je de vloer in een benedenhuis niet goed schoon houdt, enz.
Maar in tropische landen zijn mieren bijna huisdieren. Weliswaar ongewenst, maar in elk geval onuitroeibaar.
Hier volgt dus een ooggetuigenverslag:

Het begon met de suikerpot. Vorige week ontdekte ik opeens dat mijn suikerpotje , dat eigenlijk een leeg jampotje is met schroefdeksel, belaagd was door een hele kudde mieren! Tot mijn stomme verbazing waren ze blijkbaar onder het deksel tussen de kiertjes doorgekropen.  Nu ben ik niet vies van mieren, ik beschouw ze als opruimertjes. Net als spinnen, nuttige diertjes dus. Ook heb ik nog nooit gehoord dat ze ziektes en plagen overbrengen zoals muggen en vliegen. Maar iedereen zal het met me eens zijn dat je ze nu echt niet de vrije teugel hoeft te laten in je suikerpot of etenskasten

Toen werd mijn aandacht getrokken door een hele colonne mieren die langs het plafond op een bepaalde plaats naar beneden liepen met een bochtje naar rechts, dan boven langs de deurpost van de badkamer  en in de hoek naar beneden. Zoals gezegd: het was een hele colonne.  Ik dacht: waar gaat dat naar toe? En waar komt dat vandaan? Dus ik volgde de stroom. De ging op ooghoogte de badkamer deur binnen. Niet dat die openstond, maar deze miertjes waren zo klein, echt van die ini-minibeestjes, naar schatting anderhalve millimeter lang en nog geen millimeter breed, laat staan hoe hoog ze op hun pootjes staan, dus die kropen gewoon tussen de kieren door, net als bij dat suikerpotje, waarvan ik het deksel later wat steviger heb dichtgedraaid. Ik ben ietsje forser, dus om te zien waar de reis naar toeging, deed ik de deur open. Ze gingen, nog steeds op ooghoogte, meteen de hoek om en aan die wand hangt een kastje  en tussen de muur en dat kastje zit ongeveer 1 centimeter ruimte en ik zag dat iets onder de rand in de muur een gaatje was, waarschijnlijk van een vroegere schroef of zo. En daar was hun ingang. Oké, dat wist ik dus. Nu naar de andere kant van de kamer. Ik volgde de stoet langs het plafond in de andere richting. Na heel wat meters gingen ze de bocht om, nog steeds de rand van het plafond volgend, en dan met een bocht naar beneden tot onder de raamgrens, dan het raam volgend en daar ergens via het raam naar buiten. Tja, wil ik dit wel? Als ik nu dat gaatje eens afsluit, dan gaan ze wel terug en zoeken een ander plekje. Ik stopte het gaatje in de badkamer dicht en wachtte af. Heb je wel eens zo’n colonne gezien? Het is net een drukke tweebaansweg, met inhalen en al. Heel interessant. Bij het afgesloten gat was paniek ontstaan. Ik zag de vertwijfeling. Ze gingen terug langs dezelfde route, en nu komt het: de terugkerende mieren zochten contact met de mieren die nog op weg naar het holletje waren. Ze stonden dan even stil en het leek of ze even wat tegen elkaar zeiden en dan zag je sommigen rechtsomkeert gaan, dit was dus al een metertje of twee vóór het gat. En net als bij mensen: sommigen luisterden direct, anderen wilden met eigen ogen zien of het waar was dat het hol gesloten was en liepen door. En als zij met hun eigen sprietjes gezien hadden dat het waar was gingen ze terug. Op een zeker moment zag ik dat de doorlopers nog maar tot een bepaald punt gingen, nog voor ze de badkamer bereikt hadden en dan teruggingen. Het opmerkelijke was dat ze afzonderlijk tot dat bepaalde punt gingen om dan terug te keren op hun schreden. Zouden ze een geurstofje achtergelaten hebben? En ook nog iets anders opmerkelijks in de tussentijd: ongeveer waar de stroom van beneden naar boven bij het plafond aankwam was een ophoping. Het leek wel een vergadering. Dat duurde ook een hele tijd. Sommige miertjes verlieten de vergadering en gingen toch nog richting badkamer, maar velen bleven in de vergadering steken en gingen later terug. Omdat ik intussen al een half uur aan het gadeslaan was, inclusief mijn gemene actie om het gat te dichten, besloot ik om maar eens mijn middagslaapje te gaan doen, want eigenlijk was ik onderweg, toen ik die stroom ontdekte. Na minstens anderhalf uur ging ik weer kijken en zag dat ze zich niet voor één gat hadden laten vangen. De verkeersstroom was weer druk op gang gekomen en bij nadere inspectie ontdekte ik dat ze een andere ingang hadden ontdekt. Namelijk in de openingetjes van de schakelaar van de ventilator die vlak naast de deur zit. Hmmm,wat nu?Voorlopig liet ik het maar even zo. De volgende dag zag ik dat de verkeersstroom nog steeds volop de route volgde. Ik voelde mezelf best gemeen, omdat ik het eigenlijk zulke slimme beestjes vind, maar ik vond ook dat mieren buiten ons huisje horen, dus legde een doekje over die schakelaar. Toen ik later weer eens keek, was de stroom verdwenen. Blijkbaar hadden ze de hint begrepen.
Sindsdien waren mieren de hele week bijna een obsessie voor me. Telkens ontdekte ik op een andere plaats een stoet mieren op zoek naar voedsel. Ik bleef aan de gang met mijn vochtige vaatdoek, en maar schoonhouden, maar het kon nog zo schoon niet zijn, of ze doken weer ergens op.
Nu, een week later zag ik dat de oude route ook weer in gebruik is, iets minder intensief, en de route eindigt nu achter een hangende keukenkast. Ik kan ze daar niet verder volgen.
De enige remedie om ze zoveel mogelijk buiten de deur te houden is schoonmaken en nog eens schoonmaken en altijd je gebruikte keukengerei in water zetten, als je nog niet aan de afwas toe bent.
Waarom nu dit uitgebreide verhaal? Ach, ik wilde jullie even laten meegenieten van die wonderbare diertjes, die zoals een fout geloof beweert, toevallig ontstaan zijn. Ik vind het geweldig dat ze zo kunnen communiceren en op de een of andere manier altijd in de gaten hebben dat er ergens iets te halen valt, op de voor mijn begrip meest onlogische plaatsen.

Maar ik ben echt niet de hele week bezig geweest met het observeren van mieren en schoonmaken van ons huisje. Gelukkig hebben we ook andere dingen kunnen doen.

Zondag was de eerste van de maand. Dat betekent: in de samenkomst: viering van het “Avondmaal” of zoals sommigen het noemen, “de maaltijd van de Heer”. “Open sharing” dat houdt in dat iedereen die wil de gelegenheid heeft om iets te vertellen of mee te delen, iets persoonlijks of iets dat iedereen aangaat. En dan na de samenkomst de “pot-luck”. Dat is dus de lunch waar iedereen die meedoet iets voor meebrengt, een zelfgemaakt gerecht of iets eetbaars wat je gekocht hebt. Chips of koekjes e.d.
We hadden een goede tijd met elkaar.

 Eindelijk  heb ik Sinco zover gekregen dat hij een keer met mij naar de oceaan is gewandeld. Als je het hek uitgaat ,kom je op de weg die je in twee richtingen kunt nemen. Ga je links af dan kom je uiteindelijk in Kimbe, ga je rechtsaf dan kom je na een kwartier lopen uit bij de oceaan. De geplaveide weg maakt een bocht naar rechts, maar als je rechtdoor gaat bereik je de kust. Het was daar niet bepaald een toeristische route, waar het land ophield, was een steile afkalving van de grond. Een enorme boom waarvan een deel van het geweldige wortelstelsel door het water ontbloot lag, diende als trap om de ongeveer 3 meter lage plek te bereiken waar je het water in kon. Het mocht zelfs de naam strand niet dragen. Maar omdat het mij om het zwemmen te doen was, voldeed het prima. Terwijl Sinco onder de boom in de schaduw zijn meegebrachte boek trachtte te lezen heb ik heerlijk gezwommen, terwijl ik genoot van de ruige kustlijn op die plaats en de laagstaande zon die langzaam verdween achter dikke indrukwekkende wolken boven de vulkanen van het schiereiland. Ik zei, dat Sinco trachtte te lezen, ik denk dat hij meer aan het opletten was of ik niet verdween onder water. Je weet het tenslotte nooit met haaien en zo. Maar die waren hier niet denk ik.
De volgende keer neem ik een fototoestel mee om wat plaatjes te maken. Ik zag ergens aan de kant een boomstam, dat leek net een plantenbak, volgegroeid met “onze kamerplanten” en een andere boomstam op zijn kop, helemaal door erosie uitgehold, dat leek wel een heel alternatief tuinstoeltje, interessant om al die holle vaatjes te zien die eens boomwortels waren geweest. Helaas lag er allemaal glas in. Papua’s blijken net als Westerse mensen de neiging te hebben troep te maken. Helaas dat de zogenaamde beschaving met zijn glas en plastik verpakkingen ook dit werelddeel bereikt heeft. Afvalbakken in de vrije natuur zijn hier nog niet, die zouden ze er bij moeten leveren.
Toen we terug liepen kwamen we natuurlijk mensen tegen en iedereen groet hier of maakt een opmerking. Dan blijkt dat het toch wel zaak is om eens wat meer studie van het de plaatselijke taal te maken. Tegenover ons hek aan de overkant van de weg staan twee open hutjes. Daar verkopen ze vaak kokosnoten. Dit keer zaten er een paar mannen en een vrouw met wat kinderen.  Een van die mannen wenkte ons en nodigde ons uit om even een poosje op het bankje te zitten. Zo begon onze eerste echte les in de buitenwereld. Deze man, die daar vlakbij woont, sprak ook wat Engels, dus hij kon ons wel wat leren. Dat was best leuk.